نویسنده، دانشجوی دکتری روابط بین الملل دانشگاه تهران، کارشناس مسائل داخلی آمریکا، روزنامهنگار، پژوهشگر
چرا در ایران رویکردهای متفاوتی به سیاست خارجی وجود دارد، اگرچه سرچشمه گفتمانی همه این رویکردها در انقلاب اسلامی است؟ چرا در گفتمانهای سیاست خارجی ایران درباره مسائلی همچون رابطه با آمریکا، ادغام اقتصاد ایران در اقتصاد بینالملل، چگونگی حل اختلاف درباره پرونده هستهای، و نقش سازمانهای بینالمللی اختلافنظر وجود دارد درحالیکه همه تصمیمگیران سیاست خارجی ایران در چارچوب گفتمان جمهوری اسلامی قرار دارند؟ از نظر این کتاب، پاسخ این مسئله در استثناگرایی نهفته است، گسل اصلی بین دو رویکرد مقاومت و تنشزدایی. رویکرد مقاومت براین اساس تکوین شده است که ایران را کشوری استثنایی میداند، کشوری که از قوانین مادی نظام بینالملل مستثنی است و بنابراین قادر است استقلال حداکثری خود را در جهان بههمپیوسته امروزی حفظ کند. رویکرد تنشزدایی اما ایران را استثنایی نمیداند و به همین دلیل استدلال میکند که ایران برای دستیابی به توسعه باید با قوانین و شرایط جهان پیرامونش کنار آید. این دو رویکرد هر دو ریشه در گفتمان انقلاب اسلامی دارند ولی یکی بر «تکلیف» تأیید بیشتری دارد و دیگری بر «مصلحت». نتیجه این اختلاف این است که در مواردی همچون پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و پایان جنگ ایران و عراق، پرونده هستهای ایران و برجام، و نهایتاً بهبود رابطه با آمریکا این دو رویکرد در تقابل با هم قرار میگیرند. این کتاب براساس پایاننامه کارشناسی ارشد نگارنده در رشته روابط بینالملل در دانشگاه تهران تنظیم شده است که در سال ۱۴۰۰ موفق به دریافت جایزه فارابی شد.
انتشارات: کویر
تعداد صفحه: ۲۴۵
لینک خرید: سایت ایران کتاب